www.polacywsydney.fora.pl

artur06

Nazwa „Aborygen” wywodzi się z języka łacińskiego: ab oznacza od a origo to początek.
Terminu Aborigines używano już w starożytności do określenia ludów tubylczych danego terytorium a
stosowany następnie przez stulecia w naukach przyrodniczych, został również przeniesiony przez
europejskich kolonizatorów Australii na ludy zamieszkujące ten ląd. Obecnie określa zbiorowo
przedstawicieli czarnej rasy australoidalnej, czyli pierwotnych mieszkańców Australii i Tasmanii.
Jakkolwiek powszechnie zaliczani są do rasy czarnej, typ australoidalny różni się wyraźnie
od typów afrykańskich. Podstawowe cechy fizyczne to: ciemna skóra – od brązowej do
czarnej; włosy faliste do kręconych; wysunięta żuchwa; silne zęby; wydłużona czaszka;
szeroki, mięsisty nos. Posiadają bardzo słabe geny; potomek Aborygena i przedstawiciela
rasy białej już w trzeciej generacji nie wykazuje typu negroidalnego.
W Australii pojawili się prawdopodobnie już 40 tys. lat temu, kiedy to zlodowacenie tego okresu mogło spowodowało obniżenie się poziomu mórz nawet do 80 metrów a w konsekwencji wyłonienie się przesmyku lądowego między Azją a Australią. Niewiadomo jednak czy migracja człowieka na ten ląd była jednorazowa czy też miała przebieg falowy w czasie. Wiadomo jednak, że Tasmania została zasiedlona dopiero ok. 10 tys. lat temu.
Zanim pojawił się w Australii biały człowiek, Aborygeni zamieszkiwali na obszarze całego kontynentu. Na wybrzeżach, gdzie populacja plemion była liczniejsza ze względu na łatwo dostępne zasoby pożywienia, prowadzili osiadły tryb życia, żyjąc z łowiectwa, zbieractwa i rybołówstwa, wspierając swą prostą gospodarkę również międzyplemienną wymianą handlową. Nie znana im była uprawa ziemi ani hodowla; to co oferowała im ziemia i morze w zupełności im wystarczało. Plemiona z głębi lądu , żyjąc w surowszych warunkach, dla łatwiejszego przetrwania skupiały się mniejszych grupach i prowadziły koczowniczy tryb życia, polując na kangury i inne zwierzęta a mięsną dietę uzupełniali zebranymi dzikimi roślinami i owocami. Przemierzali ogromne obszary zakładając tymczasowe obozy w pobliżu zbiorników wodnych. Kiedy tylko skończyły się zapasy jedzenia, wyruszali w dalszą drogę. Handlowali z innymi plemionami, wymieniając z nimi tym co posiadali.
Bardziej złożona niż ich gospodarka była struktura społeczna. Plemię mówiące tym samym językiem i zamieszkujące określone terytorium dzieliło się na podgrupy, te z kolei na klany a klany niekiedy na mniejsze jednostki społeczne. W zależności od plemienia klany mogły być matrylinearne lub patrylinearne, tzn., że pokrewieństwo dzieci ze związków zawieranych między członkami różnych klanów ustalane było w linii matki lub ojca.
Religia Aborygenów jest ściśle związana z ziemią, jako matką człowieka. W odległej epoce zwanej Czasem Snu duchy nadały kształt ziemi i przyczynili się do powstania całej natury. Dla większości plemion nie istniało życie pozagrobowe – wierzyli w reinkarnację i czcili przodków. Tylko nieliczne plemiona z południowo-wschodniej Australii wierzyły w stwórcę. Kultem otaczano przedmioty zwane powszechnie czuringa. Najczęściej były to wygładzone kamienie lub kawałki drewna, które pokrywano rytami i malowidłami nawiązującymi do mitów. Przechowywane były w świętych miejscach, do których nikt niepowołany nie miał dostępu a wydobywane były na czas obrzędów kultowych. W obrzędach tych znanych jako corroborres czyli ceremoniach towarzyszące zgromadzeniom plemiennym, znaczną rolę odgrywała muzyka, pieśń i taniec, za pomocą których odtwarzano pradawne mity i opowieści. I to dzięki tym elementom utwierdzonym silnie w tradycji niektórych plemion, przetrwała do dziś (głownie na Terytorium Północnym i w zachodniej części Qeensland) rodzima australijska kultura, najstarsza albo jedna z najstarszych na Ziemi.
Przypuszcza się, że przed przybyciem białych osadników żyło w Australii około 600 odrębnych plemion Aborygenów, mówiących odrębnym językiem, zamieszkujących własne terytoria i kultywujące własne tradycje. Szacuje się jednocześnie, że populacja Aborygenów ogółem mogła wynosić w owym przynajmniej 300 tys. głów; z czego 40 tys. żyło w dzisiejszej Nowej Południowej Walii. Jednakże najnowsze badania dowodzą, iż liczba pierwotnych mieszkańców tego kontynentu była znacznie wyższa i mogła być bliska 1 miliona. Rugowani przez chciwych, białych najeźdźców ze swych terenów plemiennych, nie mogli stawić skutecznego oporu wobec organizacji społecznej Europejczyków, ich liczebności i uzbrojeniu. A kiedy próbowali doprowadzeni w swej bezsilności do rozpaczy, w odwecie doprowadzano do eksterminacji całych plemion. Całe społeczności Aborygenów ginęły masowo od nieznanych im chorób przywleczonych tu z Europy i na które tubylcze ludy nie mogły być jeszcze uodpornione. Rządy niektórych kolonii siliły się również na odrobinę humanitaryzmu, zastępując drastyczne metody zagłady Aborygenów wynarodawianiem i przymusową asymilacją. W wyniku takiego zderzenia kultur, po 150 latach nieudanej koegzystencji Aborygeni stali się bliscy wyginięcia. W 1933 roku ocalałą populację oceniano na 67 tys. W tym okresie zaczęły powstawać pierwsze rezerwaty, które miały być alternatywą dla ich dezintegracji wobec białego społeczeństwa. W połowie lat 60-tych wykreślono ich oficjalnie z Księgi Fauny i Flory, nadając im prawa obywatelskie a przymusową asymilacje zastąpiono dobrowolną. Doprowadziło z kolei do migracji Aborygenów do miast w poszukiwaniu lepszego bytu, a w konsekwencji do dobrowolnego i nieświadomego rozkładu tradycji i kultury oraz zaniku odrębności plemiennej.
W 1992 roku wydano Native Title Act, dzięki któremu to prawu Aborygeni mogą starać się o odzyskanie swych ziem plemiennych, zagarniętych w przeszłości przez białych.
W 1986 roku liczba wszystkich Aborygenów wynosiła 228 tys. osób. Obecnie jest ich 220 tys., ale ich populacja wciąż wykazuje tendencję malejącą.